Psychologiczne wskazówki dla rodziców na czas epidemii koronawirusa Sytuacja bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia, z jaką obecnie zmaga się cały Świat budzi w każdym z nas uzasadniony niepokój. Martwimy się o swoich bliskich i tych w Polsce i tych za granicą. Podejmujemy różne środki ostrożności, aby uchronić siebie i swoją rodzinę przed niebezpieczeństwem. Jednocześnie mierzymy się z trudnymi emocjami i zachowaniami swoich dzieci, dla których ta sytuacja jest dyskomfortowa. Okazuje się bowiem, że nie można tak po prostu iść do szkoły, wyjść na podwórko i pobawić się z rówieśnikami, pójść do bawialni, do kina lub na zakupy. Coś, co dotychczas było zwykłe i oczywiste stało się na dzień dzisiejszy niedostępne. Otworzyła się pewna przestrzeń niezagospodarowanego czasu, który warto uporządkować i wypełnić sensownymi zadaniami. Zatem warto:

1. Wprowadzić plan dnia dla dziecka – co dziecko robi i o której godzinie.
2. Wyznaczyć czas na naukę i zabawę, a także na rozmowy o różnych ważnych dla dziecka sprawach z rodzicami i bliskimi. Innymi słowy warto wykorzystać ten czas na budowanie relacji z dziećmi, na co zwykle rodzicom pochłoniętym pracą zawodową i rozmaitymi sprawami poza domem brakuje czasu.
3. Należy pamiętać, że dziecko odbiera wszystkie emocje swoich rodziców. Jeżeli więc chcemy, aby nasze dzieci były spokojne i dobrze się czuły, to najpierw sami musimy się wyciszyć. Sami mamy mieć poczucie kontroli nad sobą, swoim życiem i sytuacją, w jakiej obecnie wszyscy się znaleźliśmy. Tylko stabilni emocjonalnie rodzice są w stanie dać swoim dzieciom poczucie bezpieczeństwa i miłość; także nadzieję i siłę do przetrwania trudów życia, z których epidemia koronawirusa może kiedyś okazać się tym najlżejszym…
4. Proponuję także nie rozmawiać o koronawirusie na co dzień więcej niż trzeba. W umyśle dziecka może bowiem powstać przekonanie, że jest to największy problem, z jakim boryka się ludzkość. A tak nie jest. Dziecko ma wiedzieć, że ludzie, co pewien czas stają przed problemami, z którymi trzeba się mierzyć i które trzeba, o ile to możliwe rozwiązywać, a niekiedy tylko przetrwać. W takich sytuacjach pojawiają się ograniczenia, których nikt nie lubi, ale stosowanie się do nich jest konieczne dla przeżycia. Zatem te ograniczenia wolności robienia tego, co się chce i lubi w imię innych wartości, takich jak zachowanie zdrowia i życia są dla dzieci praktyczną nauką odpowiedzialności za siebie i innych.
5. Oczywiście, że dzieci mają swoje koleżanki i kolegów, z którymi mogą się kontaktować za pomocą mediów elektronicznych i należy im to umożliwić. Wszak obecność i wsparcie rówieśników w wieku rozwojowym jest bardzo ważne da rozwoju społecznego.

dr Edyta Kowalczyk-Boroń
psycholog